از عفیفه آرزو

شــــــــــب

در خلوتِ شــب خزیـــده بــودم
از عالمییان بریــــده بــــــودم
شب بود و من و سکوتِ مطلق
یعنی که به شـــب رسـیده بودم

شب غرق در اسرار جهان بود
از عالـــمِ خاکــی در امــان بود
در آن دلِ تاریــــک و نهانـــش
دنیایی نشان ، ز بی نشــان بود

در خلـــوتِ سنگـــینِ شــبِ تار
گفـــــتم به شــــب قصــۀ بسیار
چون سنــگِ صـبوری بود آرام
گــــوش داد بـه راز این دلِ زار

شـــــب گفــــت: کلـــید هر معما
صبر است ،و امید واری بفــردا
گفتا که صبوری کن، صــــبوری
از صـــبر شود ، نهـــان ، هویدا